Ogiesdraad

Droewig
vol gate
sonder meer
verlate

'n duisterling
'n deinsing
'n skim se nuttelose
peinsing

betag...

Die Heelal
in lyn en kleur
'n Groot Liefde
verruklik en teer
wiegend in die skrale briesie
'n spatsel beweging wat my meesleur

en ek voel die Asem roer
deur die ogiesdraad van my dop
deur die stegies en stroompies van my wese
en ek kyk op;
en swyg
want die Groot Stem praat nou;
en ek verstaan net vir 'n kosbare oomblik
my plek;

Die verskil tussen nietig en klein
Liefde se Doper is Pyn
Die Heilige Kontras
En tussenin
Sit ons vas.

Surings

Hoe moet ek maak?
Gediggies oor Natuur?
Blommetjies geel en suur?

Moet ek dig oor die Liefde?
Die nooi so mooi in rooi?
Van bloos of reguit na die kooi?

Vreemde digters in ander lande
Of eie's van ander tye
Kon skaflik vry oor die lewe seil
Maar God kyk toe, terwyl
Die suurreën my siel bevuil
Swartgekoek
My taal aan skerwe
My drome
My mense onderwerpe
'n Banneling
'n Skuldige ding
Onkruid, suur en gesny.

Die blommetjies van my jeug
'n Voorsmaak vir my ...

McGuyver - 1993 tot 2005

Man met sandale
Gooi wit skulpe vir my hond
Wye Hemel strand

Wie is ons?

[Hierdie is die lirieke van my eerste Afrikaanse liedjie:]

Dorre vlaktes roep my naam,
In 'n taal wat ek verstaan.

Inmekaar en ingevou,
Nutteloos - ons moet onthou.

Wie is ons?
Wie is ons?

Hierdie hande voel so leeg,
Van-beloftes-sweer en trane pleeg.

As ek maar nog een keer kan,
Vasberade op kan staan.

Wie is ons?
Wie is ons? ( x 2 )

En ek weet nie mooi waar my huis is nie,
Nee ek weet nie mooi waar ek tuis is nie.

Verlede van 'n enkeling,
Môre wag dieselfde ding.

Nes my mense van die wind,
Is ek vry of is ek blind?

Wie is ons?
Wie is ons? ( x 2 )

En ek weet nie mooi waar my huis is nie,
Nee ek weet nie mooi waar ek tuis is nie...

Strayed

A boy walks down a street dusk-gold
Preceded by that twin so dark
Knowing now Sorrow's jealous mark
As he feels its weight so cold.

He edges to his home but strays
As his feet turns his soul around
Towards the whisper ocean sound
But ends up in the alleyways.

Never again was he heard or found
Until I peered at mirror glass
And found him cold and still, at last
Behind the lines and beard still bound.

Silent Night

When again I broke and fell
Besieged, assailed under the misty night
When they came across from hell
Black crows in that horror tight

I took one last breath of light
Right before the Red Moon shone
It's malice through charred wings in flight
And stood amids the fury alone.

This time no saviour to come
No voice over the frenzied drone
I knew my time was done
And stood amids the fury alone.

Cold Sun Afternoon

Sensitivities unfold painfully slow,
Flaking away to reveal the truth below;
An ugly length of time we managed to hide,
Our knowledge, acceptance of the great divide.
To voice the rift is to admit the guilt,
'So you're the one who broke what was built?'
Instead we sit and stare and pace,
In silent agreement of what we won't face.
Until once again, the numbness returned,
Wrapped even tighter over what once burned.

Londen op 'n Vrydag

Die soja latté stoom warm lug
'n Beker wat saam salig sug
Terwyl ek uit die winkel skouer
Vas teen die varste winter koue

Die geknars van my Times koerant
Saamgepers in my handskoen hand
Por my aan ná my week se geswoeg
Haastig oor die pad na my Engelse kroeg

Dan het ek my pyp en Duitse bier
Alles raak mos weer rustig hier
En trek ek diep my Suid-Afrikaanse tabak
En haal ek my ouers se brief, uit my sak.

Sketches

You end my day
When you walk away
So strong and sweet
On fragile feet

Onder 'n koue maan.

Vat, glip en vergryp
Ink bloeisels krap vergeefs
Met skarrel-wind woede vergaan hulle
Onder wit brander blaaie
'Ek vrek oor jou'.

Doringbos takke strek peinsend uit
'Ek wag-'n-bietjie hier'
Lag ek vir myself en ril
My leuen is koud en kil
'Dit gaan voor die wind'

Dit gaan voor die wind
Ja.
Lief.
Koud en kil.

Kampvegter

Uitgeput lê die figuur in die stof
gebroke vuiste
geskeurde klere
sand in elke sweer gekoek
en tog...
'n gedagte
'n resolusie

Die honde wat rondom hom wag
is vet, kwylend en waaksaam
'n massa
spier en wraak
en tog...
die figuur in die stof lyk stil
uiteindelik
finaal

Die vet man in die hoek vee sy mond af
die haat drup van sy ken tot op sy walglikheid
"Maak gou!"
Sy honde beweeg weer
en tog...
Is dit werklik verby?
Het die son verdwyn?

Êrens bo die geraas van blinde stemme
dring daar 'n ligstraal verbysterd deur
Reg deur die 'tevergeefs' sny 'jy kan'
'jy gaan'
'nou'
en toe...
Maak die figuur
weer sy oë oop.

Die man en sy honde verstar.